گروه فرهنگی «سراج24»- بالاخره پس از واکنش های مختلف به فیلم سینمایی رستاخیز، آخرین ساخته احمدرضا درویش این فیلم به صورت موقت لغو اکران شد تا با بررسی های بیشتر نظر مخالفین نمایش آن تامین شود و با رایزنی های مختلف سرانجامی مشخص پیدا کند.
این نوشتار در صدد آن نیست که به نقد اثر عاشورایی درویش بپردازد، نظرات مخالف و موافق این فیلم به قدر کافی مطرح شده است؛ غالبا نیز نظرات مخالف این فیلم بوده و اگر این حاشیه های اخیر برای آن به وجود نمی آمد احتمالا شاهد اکرانی ضعیف و شکست "رستاخیز" می بودیم اما در شرایط فعلی به قطعیت نمی توان میزان اقبال عمومی به آن را حدس زد.
آن چه که قصد بررسی و واکاوی آن را داریم شیوه نقد و نحوه تقابل با "رستاخیز" است. پیش از این در مطلبی دیگر نسبت به واکنش خیابانی تحذیر داده بودیم، این قبیل اقدامات ممکن است موقتا منجر به توفیقاتی شود اما در کل هزینه آن بسیار بیشتر از سودی است که عائد کلیت فرهنگ کشور می شود؛ متاسفانه در مورد رستاخیز نیز همین اتفاق روی داد. در روز آغاز اکران فیلم، تجمعاتی صورت گرفت که برخی حوادث تاسف بار نظیر حمله با چماق به سینما و شکستن شیشه ها و... روی داد؛ حوادثی که به هیچ روی نمی توان آنها را تایید و یا حتی در برابر آن سکوت کرد.
مساله دیگر در میان منتقدین این فیلم آن بود که برخی "رستاخیز" را نادیده و از روی شنیده ها نقد کرده و می کنند؛ امری عجیب و صدالبته قابل تامل. شاید اگر نقد بدون دیدن اثر در مورد یک فیلم بی مخاطب و بی حاشیه مانند آثار هنر و تجربه روی می داد می شد تا حدی از آن اغماض کرد و فقط بر منتقد به خاطر این شیوه خرده گرفت ولی هنگامی که یک فیلم این گونه مورد رگبار حملات قرار گرفته آن هم حملاتی از جنس عقیدتی و دینی که نقطه حساسیت جمع کثیری از مردم است، کوچکترین اظهار نظری که بدون علم بیان شود می تواند باعث ظلم و یا اجحاف در حق شخص مورد نقد شود و انسان را مدیون کند. در حالی که منتقدین این فیلم غالبا از طیف متدین هستند چگونه برخی بدون دیدن آن حکم به تفسیق کارگردان و به آتش کشیدن سینماهای اکران کننده آن می دهند؟
دیگر نکته ای که در این زمینه می توان بیان داشت آن است که آیا نبایددر نقد حدود و مصالحی را در نظر داشت و حریم و حرمت هایی را حفظ کرد؟ متاسفانه در برخی انتقادها به رستاخیز، مشاهده می شود که شخص کارگردان فردی دارای نیت فاسد و معاند با آل الله علیهم صلوات الله ترسیم می شود! در این اندیشه هیچ فرقی بین مومن (فرضا خاطی) با یک ناصبی نیست؛ کارگردان به جرم بدسلیقگی یا بدفهمی(احتمالی) از تاریخ اسلام و ترسیم آن حواله به قیامت و روبرویی با حضرت عباس(علیه السلام) می شود، مساله ای که ضربه ای جبران ناپذیر به حیثیت و روحیه یک شیعه اهل بیت می زند و مشخص نیست چه بر اثر او و آینده اش خواهد آورد. موج شعرها و عبارات هتاکانه به سوی شخصی گسیل می شود که در جبهه انقلاب تعریف می شود و با نیت خیرخواهانه خواسته است قدمی در راه تبیین فرهنگ عظیم عاشورا بردارد.
باز هم تاکید می کنیم رستاخیز قابل نقد است، نقدهای جدی هم بر آن وارد است اما باید دانست که انتقادات بعضا غیرمنصفانه و مخرب، تنها بنیان درویش و رستاخیز را از جای نخواهد کند این سیل بی رحمانه خانمان هنر دینی را بر خواهد انداخت؛ کسانی که تهدید به آتش زدن سینماها و حواله درویش به قیامت میکنند به این فکر کرده اند که ترس را در دل هر آن که بعد از این بخواهد کاری دینی بسازد می اندازند؟ جالب است که سریال فاخر و مورد حمایت همه جانبه مختارنامه نیز چهره حضرت ابوالفضل العباس(علیه السلام) را تصویر کرده بود که پس از مخالفت مراجع با رایزنی ها تصمیم به حذف سکانس های مربوطه گرفته شد بدون آن که صدا و سیما به آتش کشیده یا میرباقری ناصبی جلوه داده شود.
در نهایت آن که درویش را به خاطر یک سهو، برداشت ناصحیح یا عدم توانایی در جلوه کردن شکوه عاشورا از دایره محبین اهل بیت و وفاداران به نظام خارج نکنیم؛ کشتی نجات اباعبدالله الحسین(علیه السلام) اوسع از فهم و سلایق ماست.
